အငိုဒုက္ခတိုင်းပြည်

ကဗျာမရေးတတ်ပေမယ့် ငယ်စဉ်က ကဗျာတွေကို စွဲစွဲလမ်းလမ်း ခံစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ပုဂံခေတ်က အမည်မသိ စာဆိုတစ်ယောက် ရေးခဲ့တဲ့ ‘မြကန်ဖွဲ့ကဗျာ’၊ အရှင်မဟာရဋ္ဌသာရရဲ့ ‘ဝဏ္ဏပဘာ’ ကဗျာ ကစလို့ ဆရာမောင်ခိုင်မာရဲ့ ‘ရှင်မရေ’ ကဗျာတွေအဆုံး ကဗျာမျိုးစုံ ဖတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ 

အသက် နှစ်ဆယ့်သုံးနှစ် လောက်ကစပြီး ရသစာပေ၊ အထူးသဖြင့် ကဗျာကို ကျောခိုင်းခဲ့ပြီး သုတစာပေကိုပဲ အလေးပေး ဖတ်ရှုဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီနှစ်လယ်ပိုင်းလောက်က မေးလ်ကတဆင့် ရခဲ့တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ကိုတော့ အရမ်း သဘောကျ သွားမိတယ်။ ကဗျာဆရာ ကောင်းကင်ကို ရေးတဲ့ ‘အငိုဒုက္ခ တိုင်းပြည်’ ဆိုတဲ့ ကဗျာပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကဗျာရဲ့ ရသကို မခံစား တတ်တော့သူ တစ်ယောက်လို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် အဲ့ဒီကဗျာက ရင်ကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ လာထိပါတယ်။ ကဗျာဆရာနဲ့ ခံစားချက် တူနေတာရယ်... ကဗျာဆရာရဲ့ ကဗျာဖွဲ့ဆိုမှု အတတ်ပညာကြောင့်ရယ် ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ 

ကဗျာက စစ်အုပ်စုရဲ့ လက်အောက်မှာ ခေတ်ပျက်နဲ့ တွေ့ကြုံနေရတဲ့ ကဗျာဆရာ တစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားမှုကို အပီအပြင် သရုပ်ဖော်ထားပါတယ်။ ကဗျာဆရာရဲ့ ရင်ဘက်ထဲက လာတဲ့ ခံစားချက်စစ်စစ် ဖြစ်လို့ထင်ရဲ့၊ သုံးထားတဲ့ စကားလုံးတွေက အားပါသလို ကာရန်တွေကလည်း အရမ်းလှပပါတယ်။ ဒီကဗျာကို ဖတ်ရင်း ခေတ်တစ်ခေတ်ရဲ့ ဘဝသရုပ်ကို ကာရန်တွေနဲ့ ဖော်ဆောင်ခဲ့ကြတဲ့ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းရဲ့ လေးချိုးကဗျာကြီးတွေ၊ မောင်ခိုင်မာရဲ့ ရှင်မရေ…ကဗျာတွေကို လွမ်းမိတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ စာဖတ်သူတွေကို မျှဝေပြီး ခံစားစေချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေ ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီကဗျာဖတ်ပြီး ကဗျာခံစားသူ့စိတ်ထဲ တစ်ခုခု ကျန်ခဲ့မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်… 


အငိုဒုက္ခ တိုင်းပြည် 


လိုသလို ပုဒ်မ ချလို့ရတဲ့ 
အငို ဒုက္ခ တိုင်းပြည်မှာ 
မိစ္ဆာတွေ ဘုရင်လုပ် နေသည်။ 
လိပ်ပြာတွေကို နှင်ထုတ်နေသည်။ 
သွေးညှီနံ့တွေနဲ့ ချဉ်စုတ် နေပြီ။ 
လူတွေအားလုံး ရင်ရှုပ် နေသည်။ 

တက္ကသိုလ်များ လယ်ကွင်းထဲသို့ပြောင်းသွားလေပြီ။ 
ဘွဲ့ရတစ်ယောက် အလုပ်မရ၍ ခေါင်းစားနေသည်။ 
သူတောင်းစားတို့ကျ ကောင်းစားနေသည်။ 
အိတ်ကပ်ကြီးတွေ ဖောင်းကားနေသည်။ 
တိုင်းပြည်ကြီးကို တညီတညွတ်ထဲ ရောင်းစားနေပြီ။ 

ယတြာတွေချေပြီး မန်းမှုတ်နေပြီ။ 
သံဃာတွေကိုတောင် ဝရမ်းထုတ် နေပြီ။ 
အလှူရှင်တွေ မရှောင် ဖမ်းချုပ်နေပြီ။ 
လူမဆန်စွာ ကြမ်းကြုတ်နေပြီ။ 
ဖြုတ်ဦးနှောက်တွေနဲ့..အရမ်း..လုပ်နေပြီ။ 

သူတို့ ခေါင်းထဲ..သွားမကြည့်နဲ့..ဘာမှမရှိဘူး..အဟောင်းသား။ 
လူတွေလည်း..တွေးလာကြတယ်..တစ်ရွာပြောင်းရင်..ကောင်းမလား။ 
ဒီလိုနဲ့ပဲ..မိသားစုတွေ..မဆုံဆည်းနိုင်လောက်အောင်..ချောင်းခြား။ 
ဘဝနဲ့ရင်းပြီး..ကြိုးစားတာတောင်.. မရေရာတဲ့ ...လောင်းကစား။ 
ဒါတွေဟာ.. အမေတစ်ကွဲသားတစ်ကွဲ.. ဖြစ်နေရတဲ့.. အကြောင်းများ။ 
ရင်ထဲကို.. သောကငှက်တွေ.. ကျူးကျော်လာတာတောင်.. မမောင်းအား။ 

သူငယ်ချင်းတစ်ချို့ အလုပ်ရှာဖို့ ..စင်ကာပူကို ထွက်နေကြတယ်။ 
အလုပ်မရရင် သိန်းနှစ်ဆယ်လောက်.. ရှုံးပြီဆိုတော့ မျက်ရည်ကျမယ်။ 
ကြိုးစားကြည့်လိုက်မှ ပိုဆိုးသွားတတ်တာ.. ဒီခေတ်ဆိုးရဲ့သက်သေတစ်စပဲ။ 
ကမ္ဘာက သာမန်လူတွေနဲ့ငါတို့ကာရန်တူရုံလေးတောင်.. ဘာလို့ဒီလောက်အထိ ခက်နေရသလဲ။ 
မြေညီထပ်လေး ရောက်ဖို့တောင်.. ကိုယ့်စိတ်ဓာတ်ကိုယ်.. လှေကားလိုနင်းပြီး.. တက်နေရဆဲ။ 

ဆန္ဒခံယူပွဲ အတုကြီးနဲ့လည်း ကမ္ဘာကိုတောင် နားလှည့်ပါးရိုက်။ 
မသူတော် အချင်းချင်းကျတော့ အိမ်နီးချင်းကောင်း ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ဖားလိုက်။ 
သူငယ်ချင်းတို့......သူတို့ မျှားလာတဲ့ ငါးစာတွေကို မစားနဲ့...ထားလိုက်။ 

အသိဉာဏ် မရှိတဲ့ ခွေးသူခိုးတွေဟာ 
ခြောက်ဆယ့်နှစ်တုန်းကထက်လည်း သွေးဆိုး နိုင်တယ်။ 
နောင်တစ်ချိန်မှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေကို ဒိုင်းနမိုက်နဲ့မဖောက်ဘူးလို့ ဘယ်သူပြောရဲသလဲ။ 
ကမ္ဘာ့မြေပုံကြီးထဲက သွေးကွက်လေး တစ်ကွက်ရဲ့ကံကြမ္မာကို ဘယ်သူဟောရဲသလဲ။ 

သူငယ်ချင်း... 
မင်း..အေးအေးဆေးဆေးနေလို့လည်း ဒီဂယက်က လွတ်မယ်မထင်နဲ့။ 
မိစ္ဆာတွေ မဆင်းမချင်း ဒီဝဋ်က ကျွတ်မယ် မထင်နဲ့။ 
ဝန်နဲ့အားမမျှတဲ့ မင်းစီးလာတဲ့ဒိုင်နာဟာ အချိန်မရွေး လမ်းချော်မှောက်သွားနိုင်တယ်။ 
ကပ်တစ်ခုစိုက်လိုက်တာနဲ့မင်းဘဝက အချိန်မရွေး လမ်းပေါ်ရောက်သွားနိုင်တယ်။ 

တိုင်းပြည်ကို ခြယ်လှယ်နေတဲ့ ဘုရင်တစ်အုပ်ဟာ 
အစိုးရနာမည်ခံထားတဲ့ မစင်တစ်ထုပ်ပါ 
ပြည်သူတွေကလည်း သူတို့ထင်သလို အချဉ်မဟုတ်ပါ။ 

ဒီလိုနဲ့မခံချင်စိတ်တွေ ငလျင်ခဏခဏလှုပ် 
သူတို့တွေရဲ့ ပလ္လင်ခဏခဏလှုပ်လည်း 
အခုထိမပြုတ်သေးတော့ 
တစ်ယောက်တည်းတွေးရင်း ရင်ရှုပ် 
ပေါက်ကွဲမှုတွေကို ကဗျာအဖြစ် အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ 

ဒုက္ခတွေနဲ့ ရှုပ်ပွနေတဲ့ စိတ်ဓာတ်ခြွေ ပြောင်းပြန်ကမ္ဘာထဲ 
လဲကျတိုင်းသာ ပုလဲခနေရင် မျက်ရည်တွေသာ ချောင်းလျှံလာမယ်။ 
အကျိတ်အခဲတွေ စိတ်ထဲမှာ သိပ်သည်းကာ ဗြောင်းဆန်လာတယ်။ 
စကားလုံးတွေ ကြမ်းသွားမိခဲ့ရင် ကဗျာဖတ်သူကို တောင်းပန်ပါတယ်။ 

ကောင်းကင်ကို 

ကဗျာဆရာ ကောင်ကင်ကိုရဲ့ ကဗျာတွေကို ခံစားချင်ရင်တော့ သူရဲ့ ဘလော့ဂ်ကို သွားရောက် လည်ပတ်နိုင်ပါတယ်။ (http://kaungkinko.myanmarbloggers.org) 
အရှင်သစ္စာနန္ဒ

သစ္စာ

ပဲပုပ်နဲ့ ဆီဆမ်းဆားဖြူး
အရသာထူးလှပါဘိ
မြူးသည့် ဖြစ်ခြင်း

အဖြူရောင် သစ္စာဟင်းချိုနဲ့
ဖြစ်သလိုသာ လွေးလိုက်တယ်
မဆွေးတော့ပါဘူး


နာမည်ပျက်တဲ့ အမည်းစက်
ခဲဖျက်နဲ့ မပျက်တာမို့
ခဏတာသာယာရေး မတွေးတော့ပါဘူး

ရေများရာမိုးရွာ
မျက်နှာကြီးရာဟင်းဖတ်ပါ
ဖြစ်မြဲပင် ဓမ္မတာမို့
အပြစ်လဲ မမြင်ရက်ပါဘူး

ပေးပြီးသားကတိသည်
မဆပ်ရသေးတဲ့ အကြွေး

ကြွေးပူတွေအေးအောင်ပ
သစ္စာရေသောက်ကြမယ်
နောက်မဆုတ်ကြေး 
မျိုးချစ်သွေး

ဝဿကာရအမတ်ကြီးနှင့် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံမှ မြန်မာစာသင်သား ရဟန်းတော်များ

ရာဇဂြိုလ်ပြည့်ရှင် အဇာတသတ်မင်းက အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံငယ်ကလေးဖြစ်သည့် ဝေသာလီကို သိမ်းပိုက်လိုသည်။ သေးငယ်သော်လည်း ညီညွတ်သည့်အတွက် တိုက်ခိုက်သိမ်းပိုက်ရန် မလွယ်ကူ။ အမတ်ကြီး ဝဿကာရ၏ အစီအစဉ်အရ အကွက်ကျကျ သပ်လျှိုထိုးခွဲနည်းကို အသုံးပြုကာ ဖြိုခွဲခဲ့သည်။ ထိုနည်းတူ စစ်အစိုးရသည်လည်း အမတ်ကြီးဝဿကာရ၏ သပ်လျှိုထိုးခွဲနည်းကို အသုံးချပြီး တိုင်းရင်းသား အချင်းချင်း သွေးကွဲအောင်လုပ်ကာ ညီညွတ်ရေးကို ဖြိုခွဲသည်။ ထိုဒဏ်ကို မွန်၊ ရှမ်း၊ ကရင်၊ ကချင်၊ ကိုးကန့်စသည့် တိုင်းရင်းသားတို့မှာ အလူးအလဲ ခံနေကြရသည်။ 
 
ယခုလည်း သီရိလင်္ကာမှာ စာပေသင်ကြားနေကြသည့် မြန်မာစာသင်သား ရဟန်းတော်များအကြား ညီညွတ်ရေး ပြိုကွဲအောင် အကွက်ကျကျ လုပ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ (၂၂၊ ၁၁၊ ၂၀၀၉) ရက်နေ့က သီရိလင်္ကာနိုင်ငံ၊ ကိုလံဘိုမြို့ရှိ မကုဋာရာမ မြန်မာကျောင်းတွင် မြန်မာသံရုံးမှ ဆွမ်းကပ်ပွဲ ကျင်းပခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်ကျော် ကာလအတွင်း မြန်မာသံရုံးက ပထမဆုံး ကပ်သည့် ဆွမ်းဖြစ်သည်။ 
 
အမှန်ပြောရလျှင် ထိုဆွမ်းကပ်ပွဲက (၂၀၀၈)ခုနှစ် အခြေခံဥပဒေ ပြည်သူ့ဆန္ဒခံယူပွဲကဲ့သို့ ခြိမ်းခြောက်မှု၊ မြူဆွယ်မှုတို့ဖြင့် စစ်အစိုးရ လှည့်ကွက်ထဲ ဝင်သွားသည်ဟု ဆိုချင်သည်။ နိုဝင်ဘာ (၁၂)ရက်နေ့မှ (၁၅) ရက်နေ့အထိ စစ်အစိုးရခေါင်းဆောင် ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီး သန်းရွှေ သီရိလင်္ကာနိုင်ငံသို့ လာသွားသည်။ သူ့ခရီးစဉ်အတွင်း သီရိလင်္ကာနိုင်ငံရှိ မြန်မာစာသင်သား ရဟန်းတော်တို့ကို လှူဒါန်းရန် သင်္ကန်းနှင့် ဒေါ်လာတွေ ပါလာသည်။ သူမလာခင် တစ်လကျော်လောက်က ပြည်သူတို့ဆီမှ အလှူခံထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် မြန်မာကျောင်း သုံးကျောင်းလုံးသို့ သူကိုယ်တိုင် မလာရဲခဲ့။ သင်္ကန်းနှင့် ဒေါ်လာတို့ကို သံရုံးမှာ ချန်ထားခဲ့ပြီး သံဃာများအကြား ဝဿကာရအမတ်ကြီးနည်းကို ကျင့်သုံးရန် ညွှန်ကြားသွားခဲ့ဖွယ် ရှိသည်။ ဗိုလ်သန်းရွှေ ပြန်သွားပြီး တစ်ပတ်အတွင်း မကုဋာရာမ မြန်မာကျောင်းမှာ ဆွမ်းကပ်ရန် စီစဉ်တော့သည်။ 
 
ဆွမ်းကပ်မလာလျှင် စာရင်းမှတ်မည်၊ ပတ်စပို့်၊ ဗီဇာကိစ္စ အခက်အခဲဖြစ်မည်၊ မြန်မာနိုင်ငံအပြန်မှာ ဖမ်းဆီးခံရမည်စသည်ဖြင့် ခြိမ်းခြောက်သည့် သတင်းတွေ လွှင့်သည်။ (၂၂) ရက်နေ့ ဆွမ်းကပ်တော့ တစ်ပါးလျှင် ဒေါ်လာနှစ်ရာ (US Dollar: 200)နှင့် ညီမျှသော ရူပီ (၂၁၀၀၀)၊ သင်္ကန်းစသော လှူဖွယ်ဝတ္ထုတွေ လှူဒါန်းသွားသည်။ ပြည်သူလူထုက လှူဒါန်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း လှူဒါန်းသမျှ လှူဖွယ်ပစ္စည်းတို့ကို ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီး သန်းရွှေနှင့် ဒေါ်ကြိုင်ကြိုင်တို့မှ လှူဒါန်းကြောင်း စာတမ်း ရေးထိုးထားသည်။ သူကြီးဘုရား၊ ရွာသားကောင်းမှု-ဟူသော မြန်မာစကားပုံကို ယခုမှ ကိုယ်တိုင် တွေ့ကြုံရခြင်း ဖြစ်သည်။ ငါးကြင်းဆီဖြင့် ငါးကြင်း ပြန်ကြော်ခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ 
 
စာရင်းများအရ ဆွမ်းစားကြွရောက်သည့် သံဃာအပါး (၁၅၀) ရှိသည်ဟု သိရသည်။ ဝါဆိုသံဃာစာရင်းအရ ယခုနှစ် (၂၀၀၉) သီရိလင်္ကာ၌ စာပေသင်ကြားနေသည့် သံဃာအပါး (၂၄၇) ပါးရှိပါသည်။ (ဤစာရင်းတွင် သီလရှင်ဆရာလေးများ၊ ကိုရင်များမပါပါ။) ခရီးထွက်နေသည့် သံဃာ ဆယ်ပါးခန့်ကို ဖယ်လိုက်လျှင် ယခုလက်ရှိ သံဃာစာရင်း (၂၃၅)ပါးခန့် ရှိပါလိမ့်မည်။ သံဃာအပါး (၁၅၀) ဟူသော အရေအတွက်မှာ သီရိလင်္ကာနိုင်ငံ၌ စာပေသင်ကြားနေသည့် မြန်မာသံဃာအများစု ဖြစ်နေသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ 
 
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ မိမိတို့အနေနှင့် သံဃာအများစု၏ ဆုံးဖြတ်ချက်၊ ရပ်တည်ချက်ကို လေးစားပါသည်။ သို့သော် ကျန်သည့် သံဃာ (၈၅)ပါးတို့သည်လည်း မိမိတို့၏ ရပ်တည်ချက်၊ ယုံကြည်ချက်ကို ထုတ်ဖေါ်ပြောဆိုခွင့် ရှိသည်ဟု ယုံကြည်သည်။ 
 
မိမိတို့အနေနှင့် မြန်မာပြည်တွင်းမှ အဖိနှိပ်ခံ ရဟန်းတော်များ၊ ပြည်သူပြည်သားများကို စာနာထောက်ထားသောအားဖြင့် စစ်အစိုးရနာမည်ဖြင့် လှူဒါန်းသည့် ဆွမ်းကို မစား၊ ဒေါ်လာနှစ်ရာကို မယူခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ အလှူခံခဲ့ကြသည့် သံဃာအားလုံးနီးပါး စစ်အစိုးရကပ်သည့်အလှူကို မဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသော်လည်း စစ်အစိုးရကို ထောက်ခံသူများ မဟုတ်ကြသည်မှာ ယုံမှားစရာ မရှိပေ။ သို့သော် ၎င်းတို့အလှူခံခြင်းသည် သူ့အကြောင်းနှင့်သူ ဖြစ်မည်-ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ 
 
အားလုံးမှာ လွတ်လပ်စွာ ကွဲလွဲပိုင်ခွင့် ရှိသည်မဟုတ်လော။ မည်သို့ဆိုစေ အလှူခံသူ၊ မခံသူတို့အကြား ဝိဝါဒ ကွဲပြားနေလျှင် စစ်အစိုးရဆင်သည့် ခွင်ထဲ အမှန်ပင် ရောက်သွားပါလိမ့်မည်။ ယခုအချိန်မှာ အရာအားလုံးထက် သံဃာညီညွှတ်ရေးက ပိုပြီး အရေးကြီးပါသည်။ သံဃာတစ်ဦးချင်းဆီ၏ ယုံကြည်ချက်၊ ရပ်တည်ချက်ကို တန်းဖိုးထား လေးစားရင်း စစ်အစိုးရ၏ သပ်လျှိုထိုးခွဲနည်း ကျင့်သုံးပုံကို အထူးသတိထား ဆင်ခြင်ကာ မိမိတို့အတွင်း သံဃာညီညွတ်ရေးကို ထိန်းသိမ်းကြဖို့ လိုအပ်ကြောင်း တင်ပြအပ်ပါသည်။